Sabaha karşı sık sık depreşen düşünceler sardı etrafımı yine! Bir yazımda demiştim ki;
İşte… Yeniden başlıyordu O’nun nihayetsiz savaşı
Kendisi olmuşken bu kez en sinsi düşmanı
Zoraki diyarlarda inadına hayatta mı kalacak,
Yoksa bu kutsal ve kirli savaşın tozunda dumanında,
Çocuklar gibi yumup gözlerini, ovuşturarak
Sisli hayaller ve ah vah içinde,
Hükmünü verip elleriyle kalemi mi kıracaktı?
Ne yapıyoruz?
Çok memnunken halimizden,
En kıymetli hazinemizi, yani zamanı fuzuli, faydasız ve ruhsuz ıvır zıvır için israf ederken,
Kan ağlayacağımıza, nûş ettiğimiz mutluluk iksiriyle huşu içinde kendimizden geçerken,
Şekil ile iktifa edip bir türlü öze inemezken,
Etnik kimliğimizi lüzumu halinde bir rozet gibi yakamıza takıp, bir yüzük gibi parmağımıza geçirirken,
Muhtelif cemiyetlerde arz-ı endam etmek kâfi geirken ruhumuzu dinlendirmeye,
Yoldan bir taş olsun kaldırarak hizmet etmek yerine, hizmet edenlerin yollarına çakıl taşları döşerken,
Kat kat giydiğimiz, emanet ve rüküş giysilerin içinde buram buram terleyerek nefesimiz kesilirken,
Işıltılı, rengârenk rüyaları hakikat zannederken,
”Ben ne yapabilirim” sorusunu kendimize sormak yerine, hep başkalarından bir şeyler beklerken,
Nifakın, nizanın, ayrışmanın nelere mal olabileceğini tefekkür etmezken,
İyi niyetli olmanın yeterli olmadığını, iyi niyetin eyleme dönüşmesinin gerektiğini anlamamakta ısrar ederken,
Aydınlanmanın, öğrenmenin, maziye vefa gösterirken zamanı yakalamanın zaruri olduğunu bilmemize rağmen, silkinerek miskinliği atmazken üzerimizden,
Var zannettiğimiz çok şeyin aslında laftan ibaret olduğunu ve her geçen gün yeni yeni kayıplar verdiğimizi kabullenmezken ve telafi için gayret göstermezken,
İdeolojilerin, inançların, yaşam tarzlarının altında ezilirken,
Düşünenlerimizi, emek verenlerimizi, yazanlarımızı, konuşanlarımızı mazur görülemeyecek bir kayıtsızlıkla görmezden gelip gücendirirken,
Bir büyük mücadeleden kendi paylarına düşen sorumluluğu yerine getirmeye çalışanları “Her zaman yanınızdayız” deyip de,
Dönüşü olmayan akıbeti bilsek de,
Korkarken, çekinirken, umursamazken, susarken,
Kaçarken, saklanırken, gözlerimizi kaparken,
Çok şeyi fark etmezken,
Farkında olup da gereğini yapmazken,
Birilerinin yazdığı berbat bir senaryonun figüranları olmayı içimize sindirip, gelecek nesillerin vebalini yüklenerek,
Ve hiç bitmeyen savaşımızı kaybederek, kendi kalemimizi kendi elimizle kırmış olmuyor muyuz?
Bu hakikati idrakte geç kalmıyor muyuz?
