Avrupa Çerkes Dernekleri Federasyonu’nun eylül ayında düzenlediği anavatan gezisine Varokue Zati, Hajawed Tahir, Djanchate Aykut, Merzey Madina, Kenet İrfan, Hajawed Esra ve Karden Dines katıldı. “Son Çağrı Çerkesya” başlıklı gezinin katılımcılarından Kenet İrfan Genel geziyle ilgili duygularını şu sözlerle ifade etti: “Bu gezi gerçekten çok özeldi, öylesine etkileyiciydi ki, kelimelerle anlatmak neredeyse imkânsız. Anavatanımız Adige Xeku’yu ziyaret ettik, görkemli manzaralar gördük ve içtenlikleriyle, samimiyetleriyle bizi derinden etkileyen insanlarla tanıştık.
Seyahatlerde sıkça söylenir: ‘Yol mu daha önemlidir, yoksa varış noktası mı?’ Benim için en önemlisi insanlardır, yanımızda yürüyenler ve yolda karşılaştıklarımız. Yol bazen zorlu olabilir, hedef uzak görünebilir ama güvenilir yol arkadaşlarıyla ve özel insanlarla karşılaşırsanız, her yolculuk unutulmaz bir deneyime dönüşür.
Adige Xeku’da tanıştığımız insanlar bizi olağan misafirperverliğin çok ötesinde bir sıcaklıkla karşıladılar. Bizi sadece ağırlamakla kalmadılar, kalplerine aldılar. Sanki biz zaten hep oraya aitmişiz gibi. Onların sözleri, gülümsemeleri ve yakınlıkları bize uzaklarda çoğu zaman eksikliğini hissettiğimiz bir duyguyu yeniden hatırlattı: Eve dönmüş olma hissini.
Birçok Çerkesten defalarca aynı sözleri duyduk: ‘Burası sizin de vatanınız. Yine gelin, bizi ziyaret edin, geri dönün.’
O anlarda fark ettik ki, aramızdaki görünmez bağ, mesafeye rağmen hâlâ çok güçlü. Biz diasporadaki Çerkesler, beşiğinden uzak büyümüş yetim çocuklara benziyoruz. Her evlat edinilmiş çocuk gibi içimizde derin, hiç dinmeyen bir özlem taşıyoruz, kalplerimiz ve gözlerimiz daima öz annemizi, Adige Xeku’yu arıyor.
Bu yolculukta onu hissettik insanlarda, dağlarda, şarkılarda, melodilerde, her bakışta. Ve belki de en büyük armağan buydu: Sonunda kendimizden bir parçayı yeniden bulmuş olma duygusu.”
Kenet İrfan Genel, geziye neden “Son Çağrı Çerkesya” adı verildiğini de açıklıyor: “Bu başlık oldukça özel bir şekilde ortaya çıktı. Uçuşumuzdan üç saat önce İstanbul Havalimanı’na gelmemize rağmen Soçi uçağını neredeyse kaçırıyorduk. Bu an, sonradan yolculuğumuzun bir simgesine dönüştü.
Bir ‘son çağrı’ydı bu… Bize anavatanımıza dönmek için hiçbir zaman geç olmadığını hatırlatan bir çağrı.”
