Günlerden Bir Gün Çanakkale
Arabadan inip koşar adımlarla kıyıya vardı. Kendisine arzı temenna eden denizi selamlamadı hiç. Koklamadı, içine çekmedi… Sırtını verip denize saçlarını esintiye savurdu. Başını yatırıp bir sağa, bir sola poz verdi. Bir poz daha… Bir de yandan, çaprazdan. Bir poz, bir poz daha… Doymadı, dekorundan ayrılırken özçekim bile yaptı abla. Kim bilir kaç like (layk) ederdi.
Oysa;
Tayfaları gibi yorgun, ağır giden meçhul limanlar şilepini görmedi. Görmedi dalıp çıkan karabatakları, denizle öpüşen martıyı… Göremedi ufukta el sallayan yelkeni…
Dalgaların güftesini, meltemin tınısını işitmedi… Ve işitmedi hatta, orkestraya ritim tutan ‘pıt pıt’ balıkçı kayığının kalp atışını…
O, bir şey görmeden, duymadan, işitmeden; gürül gürül akan bir yaşantıya sırt çevirip sosyal medyasında nispet yapmaya gitti. Onun için deniz, tabiat; fotoğraf stüdyolarındaki manzara gibi cansız ve ruhsuz idi. Kendisinden gayri…
Layklarıyla mutlu olsun.
Poseidon affetsin.
Galip Özdemir
Notlar, Günlükler
