Oubykh Mektupları

Hitapsız, buna rağmen bazen birden fazla adresini bulan binlerce mektup gitti…  Tek istisna ile, bir ada ülkesinde yaşayana gönderilen mektup haricinde tüm mektuplar zarfsız ve isimsiz gitti…  7 Nisan 1980, günlerden pazartesi…  Kardeşimin doğum...

İçinden Tramvay Geçen Şarkı…  Sanırım Hümeyra ve Rasim Öztekin’e olan hayranlığım o gün başladı…  Ferhan Şensoy…  O zaman kavuk filan duymamışım…  Ferhangi Şeyler…  Münir Özkul’lu, İstanbul’u Satıyorum…  Setüstü sahne dekorlu oyun…  Ca cubba cubaba cubba…  Ferhangi Şeyler…  …  Koca bir sosisin tüketildiği şarkılı o oyunda, her gece diktatörün...

Elmas Anne; ‘Evladını kaybetmemişin yanında ağlama...’ demişti… Elma Diyarı, Maikop… Çok evladını kaybetti, Shaguase sesinde kayboluyordur hıçkırıklar… Arı, güneşe bakan çiçeğine kavuştu… Güneşe kavuştular… Dün ‘Kral Arı’ bir tuğla koydu, kapandı çatı… Dün ‘Kral Arı’ bir kovan...

Beyaz ve siyahtan çok uzak kaldım… O yüzden, dün akşam yazarım demiştim ama olmadı… Bu akşam da henüz ortaya çıkan bir şey yok… Sabah, yağmur sonrası toprağın kokusu ile ortaya çıkar gibi oldu, sonra...

İnsan kendini sevecek, yaşadığı yeri daha çok sevecek... Kaç zamandır denizcilerin yeridir, eski evler dağılmıştır sağa sola... Ahşap evin bakımı zordur, kimi zar zor ayakta durur, kimi çoktan koyvermiştir kendini... ... Yıkılan ahşap bir ev...

Toplanan çıkarılan, sadece günler… Sayılı günler… … Dün yağan yağmur dünde kaldı… Yarın doğacak güneş, yarının olacak… … Dün yaşanılanlar yarın yok… Yarını yaşayacakların ise dünü hiç olmadı… … Bir gün önce, güneşi bir yerde batıran… Yarını bir başka yerde batıracak… … Güneş...

Duvara asılı halıyı görünce kendine hâkim olamadı, dokundu... Sol elini, soldan sağa doğru gezdirdi, elinin izi kaldı halının üstünde, geyiğin boynuzu kırıldı, elin değdiği yerlerde halının dokusu değişti... Yerde duran saçaklı halıya baktı,...

Bir hayalin gerçeğe dönmesi... Pandemiye rağmen bu kadar dolaştığı için bilinir olduğunu söyleyebilirim... Los Angeles, New Jersey, Prag, Barcelona, Londra, Berlin, Viyana, Sohum, Maikop... Şimdilik gidebildiği yerler buralar... Açılırken Tek Kilitli, açılması kolay olmadığı gibi...

Önce Esef Hapat... Sonra Remzi Yıldırım... Sonra Kadir Natkho... ... Yıl 1994... Köşedeki bankada çalışıyorum, rüzgarlı şehirde kardeşimi ziyarete gidiyorum... Şikago’dan New York’a gelişimiz... Özalp Göneralp sayesinde Majide Hilmi’yi ziyaretimiz, sonra Kadir Natkho’yu ziyaretim... Israrla onlarda kalmamızı istemişti, biz...

Aynı karede yer almak... Ne kadar eskiye gider bilemiyorum... Ailemizin büyüğü idi, doktoru idi... Bir bakıma her şeyi idi... ... İstiklal Caddesi günleri... Mermer bir tabelası vardı, duvara vidalı idi tabela, sökebilmiştik ama taşıması kolay değildi... Odasında Almanca...