Çok eski zamanlarda yaşlı bir adam at arabasıyla pazardan evine dönüyormuş. Aldığı hediyeleri özenle arabaya koymuş, en üste de bakır ibriği yerleştirmiş. Akşamüzeriymiş. Yaşlı adam atı kırbaçlamış, sarsıntı nedeniyle arabadaki her şey hareket etmeye başlamış. Sallandıkça, en üstteki bakır ibrik kaymış ve arabadan düşmüş.
-Neler oluyor burada, bu ses de neyin nesi?, diye telaşlanan bir karınca ibriği görünce “Ne güzel bir kule, bunu yuvam yapmalıyım” demiş. Yuvasını hazırlamak için minik çakıl taşlarını ibriğin tabanına taşımış. Yorulan karınca dinlenmeye karar vermiş.
Biraz ileride bir taşın üzerinde güneşlenen kertenkele de ibriği fark etmiş ve “Ne güzel bir kule, bakalım içinde biri yaşıyor mu?” diyerek ibriğe doğru koşmuş.
“Bu kulede yaşayan biri var mı?” diye bağıran kertenkeleyi duyan karınca, “Neden bu kadar yüksek sesle bağırıyorsun? İçeri gel, birlikte yaşayabiliriz” demiş.
Uyum ve dostluk içinde ibrik kulesinde yaşamaya başlamışlar.
Bir süre sonra o civarlardan geçen bir kurbağa görmüş ibriği.
-Ku vak vak vak. Ne güzel bir kule, bakalım içinde biri yaşıyor mu? Bu kulede yaşayan biri var mı?
Sesi duyan karınca dışarı çıkmış, arkasından da kertenkele belirmiş.
-Ben burada yaşıyorum, demiş karınca…
-Ben de burada yaşıyorum. Sen de gelebilirsin, demiş kertenkele…
Üçü uyum ve dostluk içinde ibrik kulesinde yaşamaya başlamışlar.
Zaman geçmiş. Bir kirpi görmüş ibrik kulesini…
-Ohhh, ne kadar büyük bir kule. Birileri yaşıyor mu acaba orada? Heyyy, kimse yok mu?
Önce karınca, sonra kertenkele ve sonrasında kurbağa dışarı çıkmış.
-Burada biz yaşıyoruz, sen de gelebilirsin, demiş kurbağa…
Dördü uyum ve dostluk içinde kulede yaşamaya başlamışlar.
Günlerden birinde, ceviz arayan bir sincap fark etmiş kuleyi…
-Ne kadar güzel bir kule. Bakalım içinde yaşayan biri var mı? Heyyy, kimse yok mu?, diye bağırmış sincap.
Karınca, kertenkele, kurbağa ve kirpi sırayla dışarı çıkmış.
-Burada biz yaşıyoruz. Sen de gelebilirsin, demiş sincap…
Beşi uyum ve dostluk içinde yaşamaya başlamışlar.
Kirpi kuleyi koruyormuş. Kertenkele sürünerek temizlik işlerini yapıyormuş. Kurbağa yemek hazırlıyormuş. Karınca ve sincap ise sabahtan akşama kadar yiyecek arıyormuş. Akşam olunca hepsi bir araya gelip yemek yiyor, şarkılar söylüyor ve dinlenmeye çekiliyorlarmış.
Ormanda haberler hızla yayılmaya başlamış. Karınca, kertenkele, kurbağa, kirpi ve sincabın birlikte bir ibrik kulesinde yaşadığını öğrenen tilki çok heyecanlanmış ve “Ohh, hepsi bir arada. Ne kadar da lezzetlilerdir” diyerek gizlice kuleye yaklaşmış.
Kuleyi koruyan kirpi dikkatle etrafa bakınıyormuş. Kurbağanın pişirdiği cepilgış* nedeniyle kuleden nefis kokular yayılıyormuş. Sabırsızlanan tilki kuleye iyice yaklaşmış. Tilkiyi fark eden kirpi vücudunu kabartmış, dikenlerini uzatıp tortop olmuş ve tilkinin ayaklarına atmış kendisini…
“Senden korkmuyorum, çekil yolumdan” diyen tilki içeri girmek istemiş. Kirpi bir o yana bir bu yana yuvarlanarak tilkiyi engellemeye çalışmış. Gürültüyü duyan kertenkele dışarı çıkmış. Tilkiyi görünce ayaklarına dolanarak durdurmaya çalışmış. Tilki pençelerini sallayarak kertenkeleden kurtulmaya çalışmış ama ayaklarını sıkıca kavramış kertenkele .
Kertenkele ve kirpi mücadele verirken ağaçta ceviz toplayan sincap onları görmüş. Sincap ağaçtan inmiş ve elindeki cevizleri tüm gücüyle tilkiye fırlatmaya başlamış.
O anda karınca gelmiş. Arkadaşlarının tilkiyle boğuştuğunu görünce tüm gücünü toplayarak tilkinin kuyruğundan yüzüne tırmanmış ve burnuna yapışmış.
Tilki çığlık atmaya başlamış. Yapacak bir şeyi olmadığını görünce geri adım atmış ve koşarak kaçmış.
Birlikte olunca, tilkiyi yenmiş hayvanlar…
O sırada kurbağa dışarı çıkmış.
-Neden geç kaldınız? Cepilgış pişeli çok oldu. Haydi gelin de yemek yiyelim.
Ellerini yüzlerini yıkayıp yemeğe oturmuşlar. Cepilgış yiyip çay içmişler.
Karınca, kurbağa, kertenkele ve sincap o ibrik kulesinde uyum ve dostluk içinde yaşamaya devam ediyorlar. (nohchalla.com)
*Çeçenlerin peynir, patates ya da kıyma ile yaptıkları mayasız sac böreği.
Çeviri: Serap Canbek
