Bir gün!
Yalnızca bir gün…
Geçmişten…
Şimdiden…
Gelecekten…
Bir gün!
Bazıları ise
Hiç hatırlamayacak
Bunca zaman umursamadığı gibi…
Yine de
Birkaçı hatırlayacak
Bunca geçmişin
Yorgunluğundan
Ağırlığından utanarak…
Çırpınacak Karadeniz
Vuracak kendini yere
21 diye
Şu garip, yorgun
Bitkin insan…
Koca iki asrın kederini
Ödenmiş
Ödenmemiş nice bedelini
Mayıs ayından soracak
Ağlayacak, inleyecek
Kenarında Karadeniz’in
Sonra
Koskoca bir yıl
Vork Kafe oynayacak
Bir kama gibi dik
Gururlanarak…
365 gün fink atacak
O gün geldiğinde
Utanacak…
Ne yeni şarkı ile şenlenecek
Ne bir masalda hayale dalacak
Ne de bir romanın sayfalarında kaybolacak
Üretmeyecek tek bir şey kendi dilinde
Ve de karalayacak yıl boyunca
Bu yolda özveriyle
Taş döşeyen kurumları
Yine de
Gururlanacak!
Unutulmuş benliğini
Tekrar hatırlayacak!
Bin nesil geçse de
Dönmeyecek
Hiç bir zaman aslına
Utanmayacak!
Sen!
Sanma ki
Sözüm sana!
Her gün
“Asaletin ve nezaketin timsali”
Deyip
Yıkılmış duvarımıza
Bir küçücük taş koymayana!
15.05.2017
