Ben mi hüzne demir attım bu akşam
müzikler mi hüzne yatkın anlamadım
Anlamadım serçeler
neden yüzümdeki
tebessüm kırıntılarına üşüştü
Ben mi hüzne demir attım bu akşam
müzikler mi hüzne yatkın anlamadım
Anlamadım piyanonun
dokundukça tuşlarına birileri
Neden kemanın yayı
yüreğimin kederiyle kesişti
Ben hüzne demir attım bu akşam
müzikler de hüzne yatkın, anladım
Anladım viyolinin at kılı arşesi
Gezindikçe gergin tellerinde
bu mülteci akşamın
Bütün sokak kedileri
göğüs kafesimde sevişti
A. Kadir Polat
