ben circassian
kafkas’ım yani,
çerkes! ..
benden başka herkes,
iyi tanır beni.
sürülmüşüm
terek boylarından,
altın post’tan
oşhamafe,
nart ülkesinden…
sürgünlerin en delişmeni.
sürgün sürgün içinde
aldatılmışım.
ne zaman sesli-
-adım söylense
utanmışım.
boz tepelere
upuzun,
kervan geçmez
turna uçmaz yaylalara
nakışlar işlemişim.
kurşundan çok
ayaz delmiş bağrımı.
önce ağıtlarımı
ve türkülerimi,
sonra yılkılarımı
iğdiş etmişler…
ne bir işmar etmişim avşar kızına
ne de puştluk vardır endamımda
ancak;
tutkulu bir hırsızıyım
eşkin, ceylan bakışlı tayların.
kapanmışım kendime
sığınmışım sarı kavak sessizliğine
ve ıslık geçirmez surlarıma.
kaç cephede yâren olmuşum,
türkoğlu
kürdoğlu
ve arabıyla…
türküler söylenmiş
coşmuşum, halaylara durmuşum.
woredlerim kursağımda kalmış.
ufuklara derin derin bakan
yanakları çilli
uzaklara mavi mavi-
-muştular bekleyen
bir deli
platonik
yaralı kartallar uçurmuşum..
şahin ölüleri dağlarda
yurtsuz, kimliksiz
ve künyesiz.
şahin ölüleri
güvercinlerle
tuzaklar kurulmuş.
ve şahin ölüleri
bizim olmayan dağlarda…
savaş gümbürtülerinin orta yerinde
yüzümü çevirmişim ganimete
ve ben utangaç,
sessiz kahraman.
biraz anzavur,
biraz ethem..
paralanmış çerkeska’m
ve tarihin puslu aynalarında
kendimden firarî
kendimden uzak durmuşum.
ve tarihin tozlu sahnelerinde
biraz serkeş,
kendinden başka herkes
ve kendinden başka çerkes …
Galip Özdemir
