Ciddi kavram karmaşalarının yaşandığı günümüzün, özellikle orta yaşın üzerindekileri ziyadesiyle çöküntüye uğrattığını, kalan motivasyonlarını da tükettiğini düşünüyorum şu sıralar. Ve yaşım gereği yaşadıklarımı, gördüklerimi daha objektif değerlendirme becerisine de sahip olabildiğimi düşünüyorum artık. Aslında, insanların çoğunun böyle becerilerinin olduğunu, ya geçmişi çok çabuk unuttuklarından ya da kendilerini yormamak için bu yetilerini değerlendirmek istemediklerini de düşünüyorum zaman zaman.
Kendi kendime hep sormuşumdur. Khabze’yi tu kaka ilan eden, dolayısıyla da her vesileyle birbirine burun kıvıran ama diğer taraftan bir türlü birlik olamadığımızdan yakınan, farklılıklarımızı neredeyse soy boyutuna indirgemeye uğraşan, gelecek inşa etmenin yolunun bu olamayacağını fark edemeyen ve hatta istemeyen bir toplum olduğumuzu görmek çok üzücü.
Öte yandan diyorum ki kendime, yok hayır toparlanacaklar, zira yakın tarihimizde örnekleri var, sakin ol. Üstelik bu insanlar genetik kodlarında hâlâ uzun yıllar süren ölümüne savaşları, en saygın, yetkin liderlerini, genç erkek nüfuslarını kaybetmenin acısını, dünyanın cenneti addedilen topraklarından en vahşi yöntemlerle göçürülmelerini ve bir defa da değil bildiğimiz iki sürgün daha yaşamalarını, lanetlenmelerini, her birinin hain ilan edilmesini hep ruhlarının, beyinlerinin bir köşesinde taşıdıkları için görünmeyen prangalarla hâlâ kendilerine yaşam kurmaya çalışmaları ve hastalıklı da olsalar hâlâ var olmaya çalışmaları iyi bir örnek değil midir sizce.
Peki, neden çekiniyorlar ki bizden? Kim demeyin, hâlâ içimizde bizden veya onlardan insanlar bir şeyleri kaşıyorlar. Neden? Oysa görüyorlar her gün biraz daha küçüldüğümüzü (Ben neredeyse 30 küsur yılı bulan Şamil Vakfı mesaimde bu tür kontroller için gelen pek çok insanla karşılaştım).
1992 yılında Abhazya-Gürcistan Savaşı başlayınca tüm çevre cumhuriyet halklarının savaşta hemşerilerinin yanında olabilmek bir araya gelmeleri iyi bir örnek olmuştu bence.
2014 yılında Kafkasya Forumu gençlerinin Soçi Olimpiyatları vesilesiyle düzenledikleri protesto ve dünyayı bilgilendirme çalışmaları da iyi bir örnekti.
2018 yılında, Bir Çeçen kızını tecavüz ederek öldüren Rus Albay Yuri Budanov’u öldürmekten tutuklu bulunan ve cezaevinde şaibeli bir şekilde ölen (öldürülen) Yusuf Temirkhanov’un cenaze töreni muhteşem bir örnekti.
Bugünlerde yaşanan ırkçı söylemler aslında bize çok şey söylüyor ama galiba anlamak istemiyoruz. Bu saldırılar hep yaşandı ve yaşanacak zira bu ülkede gerçek demokrasiyi (en azından ben) göremeyeceğiz. Zira densizlik, şiddet ve cehalet (bu tanım diplomalılar için de geçerli) diz boyu.
Benim yaşım 6-7 Eylül olaylarını yaşamaya yetişti. Gerçi 5 yaşındaydım ama o uğultuyu bugün gibi hatırlıyorum. İnsan seslerinin ve Amerikan arabalarının arkasına bağlanan eşyaların kaldırım taşı döşeli caddelerde sürükleniş seslerini…
Var olma, hak arama uğrunda hayatını kaybedenlere saygılar olsun ve yüce THA bu topraklarda var olmaya çalışan herkese yardım etsin.
İstanbul. 17.07.2022
