Tha kaderini yazarken halkların, “Savaşırsan yaşayacaksın” demiş olmalı Çerkeslere, Yüzyıllardır var olan düşmanlık, günümüzde masum bir kisve ile sinsi sinsi sürmekte.
Tek tek her birey sorumludur halkının bekasından. Bir başka ifadeyle, her birey bir savaşçıdır aslında. Bir tercih değildir bu, borçtur geçmişe, bugüne ve geleceğe. “Bana ne?” derse eğer içimizden biri, pençesindedir cahilce bir ihanetin. Çok sert oldu farkındayım, ama başka izahı olamaz bu gafletin. Savaş derken, kan ve kavga değil maksadım, “Varolma mücadelesi, yaşama savaşı” yalnızca meramım. Öyle bir şeydir ki bu savaş, herkes ama herkes zafer için yapmalıdır ve yapabilir bir şeyler. Zaten başka türlü de kazanılamaz büyük zaferler.
Sen diyeceğim yine, ama hepimizi kast etmekteyim;
Kendi kendine ördüğün o ipek kozandan dışarı çık da, bir etrafına bak. Topsuz tüfeksiz bir soykırım var önce insanlığa, sonra halkına karşı, içeriden ve dışarıdan fitne, farkına var. Ve sen de kuşan silahını, bir an önce bu savaştaki yerini al. “Elimden ne gelir ki?” deme…
Dilini mi biliyorsun? Bilmekle kalma onu bellet.
Xabze’ye: Akabz’a mı vakıfsın? Ya da Pşine? Çal, yaşa, söyle, söylet.
Güzel yazıyorsundur belki, yaz kendince bir şeyler işte.
Olur ya öğrenmişindir büyüklerinden bir yemek ya da bir otun adını veya ne bileyim devasını bir hastalığın, birilerine de sen öğret.
Bir hikaye mi duydun geçmişe dair, bir masal mı işittin; bırak Kırmızı Şapkalı Kız’ı ya da Sindirella’yı, onları anlat bebene.
Atasözlerin var senin birbirinden güzel, kullan ki bilsin çocukların
Hiç olmadı, sandığında kalan bir motifi bul, işle gelinliğine evladının
Oku, sor, dinle, düşün, tartış, öğren eğer bilmiyorsan
Velhasıl neyse mahir olduğun silah, onu kullan.
Mazeret kabul etmez, halkların varlık savaşı, haydi davran.
Ya korkmuş çocuklar gibi kaçıp bir köşeye saklan.
Ya da bir an önce davran ki,
Sorduğunda Tha sana “Ne yaptın?” diye.
Utanmadan…
Yüzün olsun “Ben de savaştım kendimce” demeye.
Kaderin bu… Savaşırsan yaşayacaksın
