Ketenciler köyünün kuruluş öyküsü

Bugünlerde daha çok “Ekoköy” ile adından bahsettiren Ketenciler köyünün kuruluş hikayesi de bir hayli ilginç.
Köy, büyük Kafkasya sürgünün ardından gelenlerce kuruluyor. İlk önce Sadun Bey’in Çiftliği, bugünkü Köseköy mevki yakınlarına yerleştirilen Duho, Haçemiz, Naşe ve Andurhay sülaleleri bir süre sonra yaşayamaz hale geliyorlar. Salgın hastalıklar da iyice artınca sürüldükleri topraklarda kendi işlerini kendileri yapıp, başka bir yer aramaya koyuluyorlar. Boşnakların ormanlık arazilerinin sınırında bir bölgeyi seçiyorlar. Bölgenin uygun olup olmadığını ise geleneksel bir yöntem ile deneyimliyorlar. Bir koyunun budunu (bir rivayete göre ciğer) ormanlık araziye asıyorlar. Kısa bir süre geçtikten sonra asılan eti kontrol ediyorlar ve zarar görmediğini görünce bu bölgede yaşabileceklerine kanaat getiriyorlar. Böylece Sarı Hacı Hüseyin Bey ve ailesi, 1800’lerin sonunda ormanlık bir arazi olan bölgeye bugünkü Ketenciler köyünü kuruyor.
Yine bir rivayete göre, komşu Boşnakların keten ektikleri tarlalara yakın olduğu için bölgeye Ketenciler adı veriliyor. Zamanla köye, yakın akrabalar ve başka sülaleler de yerleşiyor.
Köydeki sülaleler: Açmuj, Akij, Andurhuay, Begye (Bage), Bgane, Blimha, Bjedug (Guçako), Bramko, Djanhot, Jermize (Jamirze), Çetaw (Ketaw), Çikujiyeko, Duh’o (Duxo), Gugoj, Haçemiz, Hakurine, Haciaxmetko, Hahko, Hajtamko, Hakujiyeko, Hatamko, Haloguse (TLi’se), Hatko, Hauseko, Hazesiko, Hok’on, Huaj, Horelth, Hosobji, Hust, Ji (Aji), Kabartiko, Kalesav, Kalmuko, Karten, Kobli, Kuas, Kube, Lavko, Lhijiyeko, Melis, Misevost, Miskur’e, Mokavko, Naç, Nas’e, Nahlesko, Nanuko, Neguç, Nogayiko, Pçentlesh, Pezadiko, Phesobiç, Psimaf, Rifatiko, Sapiy, Serus’e, Shankok, Segas’e (Habjuko), Sehelth, Sogen, Suvmiz, Talustan (Lavustanko), Thagne, Tramko, Thause, Tsey, Tuıv, Vogulko, Vursımko, Yeguas, Yesowko.
Bugün köyün nüfusu yaklaşık dokuz yüz kişi kadar. Şehir merkezine yirmi kilometre uzaklıkta olan köy, doğası dolayısıyla oldukça popüler.

Aktarım: Tahsin Ergün