Hastane sürecinde uzun bir vakit geçirdiğim, ikimizin de Çerkes olması ve dahası Çerkes halkının geleceğiyle ilgili endişe ve çaba içinde bulunması dolayısı ile bol bol Çerkeslik üstüne konuştuğum, taburcu olmasından 1 gün önce “iyileşince detaylıca görüşürüz” diyerek ayrılmak durumunda kaldığım Mansur ustayı kaybettik.
Hayata sımsıkı tutunan, bilgi ve becerisiyle böbürlenmeyen; onu aktaran bir kişiliği vardı Mansur hocanın. Şairdi vesselam, duyguluydu yani; mevsimi hisseder, atmosferi yaşardı… Severdi; konuşmayı da, dinlemeyi de severdi, hep iyi bir şey yapmak için çalışırdı, çalışmayı da severdi…
Çerkesya’nın şimdiki parçalarından Kabardey-Balkar Cumhuriyetinin Başkent Nalçik’e yakın Narthan köyünde yaşıyordu… Nalçik’teki üniversiteye Türkiye’nin çeşitli yerlerinden gelen öğrencilere sahip çıkıyordu, gelen öğrenciler neredeyse hep Çerkes olduğundan; öğrencilere vatanını sevdirmeye çalışıyordu.
Suruç’ta bir terör saldırısında kaybettiğimiz Nartan Kılıç’ın adını taşıyan “Ulusal Gençlik Kültür Merkezi” projesinin en çok koşturanlarından biriydi. Şuradan bir çıksam, hızlandırmak için elimden geleni yapacağım demişti proje için…
Gençler diyordu diasporayı vatana bağlayacak olan, dönen ihtiyarlar konuşmaktan bir adım öteye geçememişti onun için… Gençler Türkiye ile vatan arasında köprü olunca, o köprü bir halkı ait olduğu yere tekrar taşıyacaktı, öyle diyordu.
Arkadaşları “dünya iyi bir adamı kaybetti” demişler…
Şiirler iyi bir şairi kaybetti, öğrenciler Mansur abilerini kaybetti, Çerkesler yılmaz bir savaşçıyı kaybetti… Işıklar içinde yatsın.
