Allahım ben güzel yaşadım. Sabahları çay karıştıran çıngıraklara, “Vay vay, kim gelmiş” seslerine uyandım. Tam da bu yüzden işte güzel ölmek istiyorum, güzel güzel ölmek. Başka bir yere gidiyormuş gibi böğürerek değil, ya da bir dost kalabalığında hep beraber olmasın.
Gözkapaklarım gülen bir ağız gibi tebessümle kapansın…
Ben güzel ölmek istiyorum; uzun bir paltoya sarılayım en kötü, ayaklarım yamru yumru görünmesin mesela. Vicdanımda oturduğun evden çok uzaklaşmadım ben o ayaklarla…
Ağzım yarı açık kalmasın, çünkü başladığım her sözü bitirdim. Tam kapat mesela gözlerimi, çocuğumla uyurken “onu yine de görüyor gibi” kapattığım gibi.
Kilimlere sarmasınlar ya da piknik sergilerine, katırlara yüklemesinler beni. Yani gelirken sana geldiğim ülkeden, zaten yaşarken de öldürüldüğümü anlamasınlar. Çocukluğumu kaçak sınırlarda geçirdiğim, 7’sinde sigaraya, 11’inde kürekle kafaya vurmaya başladığım, yılbaşı gecelerinde bile bombalardan korkmadığım…
Senin -narin meleklerin- bu duruma uyanmasın.
Ya bir “dur” desinler önce; hani senin rızan için bir “dur”. Dururum yahu! Kaçamam ki uçaktan, mermiden, zehirli iğnelerden. Dururum, bir de türkü tuttururum dur diyenin anlamayacağı bir dilden. Sonra çok bekletmeden, ense köküme saydırsınlar. Yan yana dizilmeyeyim yan yana yürüdüklerimle.
Allahım “bir deste et” muamelesinden beni azat et.
Kız kaçırayım ya da yıldız, ya da bir küfür ağzımdan yarattığın iki ayaklılara. Ama n’olur sigara kaçırırken, düğün yaparken, yazı yazarken öldürmesinler.
Ben güzel ölmek istiyorum; yaşarken sahipsizliğim anlaşılmasın. Top arabası, tören, zılgıt, ğıbze, ağıt değil istediğim. Ben (vallahi sadece) hiç değilse sigara kâğıdına sarılır bir tütün itibarı ile yana yana, döne döne öleyim.
Buralarda mümkünse, bir kolaylık dilerim. Saygılarımla (in)sana kurban olayım.
